چوب کبريت:

يک روز عده زيادی از طلاب حوزه فيضيه پای درس يکی از علما نشسته بودند و داشتند فيض ميبردند. موضوع درس ،همان بحث شيرين لواط بود. بلحاظ شيرينی و حلاوت اين درس تعداد طلاب بيش از حد تصور بود. تا چشم کار ميکرد عمامه های سياه و سفيد موج ميزد. همه غرق شيرينی و جذابيت آن بحث علمی شده و از فرط اشتياق به فراگيری احکام اين امر مهم دهانهايشان باز و گوشهايشان برای دريافت مطالب تيز شده بود.

ناگهان استاد گفت: مسئلتن! اينجا يک سوالی مطرح است که من در هيچيک از متون فقهی جواب آنرا پيدا نکرده ام و آن اين استکه: در عمل شيرين لواط آیا فاعل بيشتر حظّ و لذت ميبرد يا مفعول؟؟

در اين موقع بين طلاب همهمه ای عجيب فرا گرفت. عده ای سفت و سخت استدلال ميکردن که علی الاصول فاعل بيشتر متلذذ ميشود و عدهای ديگر ادله ميآوردند که نخير! اين مفعول است که لذت بيشتری ميبرد والا دنبال اين کار نميرفت!

اختلاف بين آنها بالا گرفت. استاد بعد از شنيدن حرفهای دوطرف گفت:

بنظر اين حقير طبق شواهد و قرائن اين مفعول است که لذت بيشتری ميبرد چرا؟ برای اينکه من خودم هر وقت گوشم ميخارد، يک چوب کبريتی را داخل آن ميکنم و آن را در سوراخ شريف ميچرخانم، خيلی کيف ميکنم وميگويم آخيش! الحمدلله چه حالی داد!