مقايسه فرهنگها از نقطه نظر فحش خوردن:

شناخت فرهنگهای ملل مختلف روشهای زيادی دارد ولی يکی از علمی‌ترين روشها، مطالعه بر روی حساسيت آدمها در لحظه فحش‌خوردن است.

اين خارجی‌ها فحش خورشون خيلی مَلَسه. يعنی اگر شما صدتا فحش آبدار هم به آنها بدهی کک شون نميگزد و عصبانی نميشوند. اصلا ملتی به اين بی‌رگی و بی‌غيرتی من نديدم. به همه شما دوستانی که در خارج زندگی ميکنيد توصيه ميکنم برای آزمايش هم که شده همين امروز يا فردا توی خيابون به يه خارجی بدون دليل فحش بدهيد. نترسيد هيچ اتفاقی نمی‌افته. بعضي هاشون که مثل ماست فقط شما رو نگاه خواهند کرد و شانه‌هاشون را بالا مياندازند و از کنار شما رد ميشن. بعضی ديگه زير لب يه چيزايی ميگن که شما بطور واضح نميشنويد ولی منظورشان اين استکه خيلی باحال بود. دسته‌ای ديگه از اونها که يه خورده غيرتی‌ترند شروع ميکنند همان فحش را نثار شما ميکنند ولی اصلا و ابدا جرات شاخ و شونه کشيدن و دعوا کردن را ندارند. من اين آزمايش را صد بار توی خيابونهای تورنتو انجام دادم هيچ اتفاقی نيفتاد شما هم انجام بديد.

برعکس اگر به ما ايرونی‌ها يه نفر فحش بده اينقدر عصبانی ميشيم که تا دل و روده طرف را بيرون نريزيم و تا خشتکش را جر نديم ول کن نيستيم. خيلی که صبور باشيم و بخواهيم با طرف مدارا کنيم فقط با يه مشت يه بادمجون زير چشم طرف ميکاريم تا از کبودی زير چشمش تا يه هفته يش مردم خجالت بکشه و ديگه از اين غلط‌‌‌ها نکنه.

اصولا ما نسبت به فحش خيلی حساس هستيم مثلا اگر خدای نکرده خدای نکرده زبانم لال کسی به ما بگويد ”خر“، ما فورا تصور ميکنيم که واقعا خر هستيم ولذا خون جلوی چشمان ما را ميگيره و حال طرف رو ميگيريم در صورتيکه فحش فقط ”حرف“ است و واقعيت ندارد. يا مثلا اگر يه خارجی انگشت ميانی‌ دستش را بما نشان بدهد خيلی عصبانی ميشويم چون تصور ميکنيم اون انگشت واقعا به ماتحت ما فرو رفته و ما دردمون گرفته ولذا عصبانی ميشيم و دستمان را تا آرنج به طرف حواله ميکنيم!